20 ശ്ലോകങ്ങളുള്ള ഒരു ചെറിയ അധ്യായമായ ഭക്തി യോഗത്തിൽ, എല്ലാത്തരം ആത്മീയ ആചാരങ്ങളിലും ഏറ്റവും ഉയർന്നത് ഭക്തിയുടെ പാതയാണെന്ന് ശ്രീ കൃഷ്ണൻ ഊന്നിപ്പറയുന്നു. രണ്ട് തരത്തിലുള്ള യോഗികളെ കുറിച്ച് ശ്രീകൃഷ്ണനോട് ചോദ്യം ചെയ്തുകൊണ്ടാണ് അർജ്ജുനൻ ഈ അദ്ധ്യായം ആരംഭിക്കുന്നത്. ദൈവത്തിന്റെ വ്യക്തിരൂപത്തിൽ സ്വയം അർപ്പിക്കുന്നവർ അല്ലെങ്കിൽ രൂപരഹിതമായ ബ്രഹ്മത്തെ ആരാധിക്കുന്നവർ,എന്നവരിൽ ആരെയാണ് അവൻ പരിപൂർണ്ണനായി കണക്കാക്കുന്നത്.രണ്ട് വഴികളിലൂടെയും ഭക്തർക്ക് ശ്രീകൃഷ്ണനിൽ എത്തിച്ചേരാം. അദ്ദേഹത്തിന്റെ വ്യക്തിത്വത്തെ ആരാധിക്കുന്നവരെ ഏറ്റവും മികച്ച യോഗികളായി കണക്കാക്കുന്നു. തുടർന്ന് അദ്ദേഹം അർജ്ജുനനോട് പറയുന്നു, ദൈവത്തിന്റെ അവ്യക്തമായ ഭാവത്തെക്കുറിച്ച് ചിന്തിക്കുന്നത് ബുദ്ധിമുട്ടാണ്. അവന്റെ വ്യക്തിത്വത്തെ ആരാധിക്കുന്ന ഭക്തർ അവരുടെ എല്ലാ പ്രവർത്തനങ്ങളും അവനിൽ സമർപ്പിക്കുന്നു. ഭക്തി എന്നത് നേടിയെടുക്കാൻ കഴിയുന്ന ഒരു മാന്ത്രിക സമ്മാനമല്ല. ഭക്തി വളരാൻ സമയവും അധ്വാനവും ആവശ്യമാണ്. അർജ്ജുനന് തന്റെ ബോധം പൂർണ്ണമായും ദൈവത്തിൽ മുഴുകാൻ കഴിയുന്നില്ലെങ്കിൽ, തന്റെ എല്ലാ കർത്തവ്യങ്ങളും ദൈവത്തോടുള്ള ഭക്തിയോടെ ചെയ്യാൻ ശ്രമിക്കണമെന്ന് ശ്രീ കൃഷ്ണൻ അവനെ ഉപദേശിക്കുന്നു. യാന്ത്രിക പരിശീലനത്തേക്കാൾ അറിവിന്റെ വികാസമാണ് പ്രധാനമെന്നും അറിവിനേക്കാൾ ധ്യാനമാണ് പ്രധാനമെന്നും ശ്രീ കൃഷ്ണൻ വിശദീകരിക്കുന്നു. . എന്നിരുന്നാലും, പ്രവർത്തനങ്ങളുടെ ഫലം ഉപേക്ഷിക്കുന്നത് ധ്യാനത്തേക്കാൾ നല്ലതാണ്. കാരണം അത് ഉടനടി സമാധാനത്തിന് കാരണമാകുന്നു. ഈ അധ്യായത്തിന്റെ ബാക്കി ഭാഗങ്ങൾ ദൈവത്തിന്റെ പ്രിയപ്പെട്ട വിശ്വാസികളിൽ ദൈവത്തിന്റെ അത്ഭുതകരമായ സ്വഭാവങ്ങളെല്ലാം വിവരിക്കുന്നു.